Ψυχολογική Υποστήριξη παιδιού Ενηλίκου - Παναγιωτοπούλου Αγγελική

ΚΕΝΤΡΟ ΕΙΔΙΚΩΝ ΘΕΡΑΠΕΙΩΝ ypostirixi.net

Ψυχολογική Υποστήριξη παιδιού Ενηλίκου - Παναγιωτοπούλου Αγγελική

Θυμωμένα Παιδιά

04.10.2018

Πόσες φορές μπορεί ενας γονιός να έχει ακούσει τη φράση «δεν σ’ αγαπάω», «σε μισώ». Πως αυτό μας επηρεάζει; Μπορεί να νιώθουμε ότι αποτύχαμε να τους μεταδώσουμε την αγάπη μας, ή ότι είναι κακομαθημένα; Η αλήθεια είναι ότι όλοι μπορούμε να νιώσουμε θυμωμένοι με τα πρόσωπα που αγαπάμε και να το εκφράσουμε με εκρηκτικό τρόπο. Τα μικρότερα παιδιά δυσκολεύονται τόσο να διαχειριστούν την ένταση της έκφρασης των συναισθημάτων τους αλλά και υπολείπονται του κατάλληλου λεξιλογίου ώστε να εκφράσουν ακριβώς αυτό που τους συμβαίνει με αποτέλεσμα να εκδηλώνουν εκρήξεις οργής.


Ο θυμός των παιδιών είναι μία μορφή αντεπίθεσης σε μία αδικία που μπορεί να νιώθουν. Είναι ένα φυσικό και πανανθρώπινο συναίσθημα. Από την άλλη πλευρά η επιθετικότητα ενός παιδιού είναι μία συμπεριφορά που έχει στόχο να πλήξει ένα άτομο ή ένα αντικείμενο, ενώ η εχθρικότητα ενός παιδιού (ή πιο συχνά ενός εφήβου) περιγράφει μία γενικότερη αμυντική στάση του παιδιού, όπου σταθερά νιώθει θύμα, αδικημένο και με τη στάση αυτή προειδοποιεί όλους να μείνουν μακρυά για να προστατευτεί. Και οι δύο αυτές συμπεριφορές χρειάζονται περαιτέρω διερεύνηση.


Όσο ένα παιδί μεγαλώνει, λογικά, οι εκρήξεις θυμού περιορίζονται μέχρι την είσοδό του στην εφηβεία όπου τότε λαμβάνουν χώρα νέες οργανικές και ψυχοσυναισθηματικές αλλαγές που εκδηλώνονται και με εκρήξεις θυμού. Αν όμως δεν συμβαίνει αυτό σημαίνει ότι υπάρχουν παράγοντες άλλοι που συντηρούν το πρόβλημα όπως συναισθηματικά προβλήματα (άγχος, ψυχικό τραύμα, αποτυχία, χαμηλή αυτοεκτίμηση, αίσθημα απομόνωσης, θλίψη), νευρολογικού υποβάθρου προβλήματα (διαταραχή προσοχής και υπερκινητικότητας, μαθησιακά προβλήματα, προβλήματα αισθητηριακής επεξεργασίας).
Ο θυμός είναι μία συμπεριφορά που στέλνει πολλά μηνύματα που ο γονιός πρέπει να αποκωδικοποιήσει. Χρειάζεται να αναζητήσει τι πυροδοτεί αυτές τις εκρήξεις και να εφοδιαστεί με υπομονή και ευαισθησία. Η αδιαφορία ή αντίθετα η επίδειξη ισχύος από την πλευρά του γονέα ενδεχομένως να ελλοχεύουν και άλλους κινδύνους. Στην πρώτη περίπτωση το παιδί, με την αγνόηση, εισπράτει ότι δεν υπάρχει συναισθηματική ανταπόκριση, ενώ στη δεύτερη περίπτωση μπορεί ο φόβος να δαμάσει τη συμπεριφορά αλλά όχι μακροπρόθεσμα. 


Η στάση του  γονιού χρειάζεται να εμπεριέχει τη θέρμη της αγάπης του, τη σταθερότητά του και φυσικά την οριοθέτηση. Μην ενδώσετε, η δική σας έκρηξη θα κλιμακώσει την έκρηξη του παιδιού. Μείνετε εσείς ήρεμοι ώστε να του δείξετε τι θα θέλατε από εκείνο. Περιμένετε να τελειώσει όλη η έκρηξη ώστε να μπορέσετε να συζητήσετε και να θέσετε τα όρια. Δεν θα καταφέρετε τίποτα αν προσπαθείτε την ίδια στιγμή της έκρηξης να συννενοηθείτε. Το παιδί έχει «κλείσει το διακόπτη», εκφράζεται μόνο το συναίσθημα και δεν μπορείτε να συνδιαλλαγείτε με λογικά επιχειρήματα. Σκοπός δεν είναι να συμπιέσουμε το αίσθημα του θυμού ή να το φιμώσουμε αλλά να το αποδεχθούμε και να το ανακατευθύνουμε σε πιο επικοικοδομητικές κατευθύνσεις. Πολλές φορές και μόνο το ενδιαφέρον και η τρυφερότητα του ενήλικου αρκεί ώστε να μαλακώσει μία συμπεριφορά. Σε άλλες περιπτώσεις μπορεί η ανάγκη του παιδιού να μείνει μόνο του και σε δεύτερο χρόνο να το προσεγγίσετε όταν πλέον το παιδί είναι συζητήσιμο, χρειάζεται να συζητήσετε για τα όρια, για τα δικά σας συναισθήματα, για τους κανόνες που έχει η οικογένειά σας κ.α. 


Μην πάρετε προσωπικά την προσβολή, αλλά πάρτε τη σοβαρά γιατί παρόλο που γνωρίζετε ότι σας αγαπάει η συμπεριφορά του δείχνει ότι εκείνο βιώνει δυσκολίες που δεν μπορεί να σας περιγράψει με άλλο τρόπο.